Yoeri's Blog

Ja hoor, ik zit nog steeds in Leuven. Om te beginnen is de antibioticakuur sinds vrijdag afgelopen, maar werd er vandaag een licht verhoogde hoeveelheid witte bloedcellen in m'n bloed gemeten, wat kan wijzen op een beginnende infectie. Dat wordt dus ff in de gaten gehouden om zeker te zijn dat ik niet weer een nieuwe infectie oploop.

Daarnaast was het helemaal belabberd gesteld met m'n eetmogelijkheden. Ik kreeg amper nog een hap door m'n keel, en da's ook al niet zo ideaal natuurlijk als je al extra energie nodig hebt om te ademen en zo. Niet voor niets ben ik sinds het begin van de problemen al 20 kg afgevallen. Vrijdag kreeg ik dus een sonde (buisje via m'n neus naar de maag) om op die manier wat bijgevoederd te worden. De hoeveelheid werd lichtjes opgevoerd, en op zondag resulteerde dat erin dat ik 's avonds net iets tè missellijk werd, braakneigingen kreeg en de sonde 'uitgebraakt' werd.

Zowel de prof als de assistent waren het ermee eens dat ik eerst weer zou proberen om wat te eten (zo'n sonde is geen pretje) dus nu probeer ik toch zo goed en zo kwaad mogelijk te eten. Voorlopig lukt dat toch een beetje.

En als kers op de taart (en meteen ook de reden van de titel van deze posting). Mijn opa's buik is de afgelopen dagen spectaculair opgezwollen. Volgens zijn huisarts is het geen bloed, vocht of stoelgang, dus blijft alleen de optie van een zeer snel groeiende tumor open. Donderdag wordt hij in het ziekenhuis onderzocht om deze diagnose te bevestigen. De verwachting van de arts (eigenlijk bijna zekerheid) is dat er daarna meteen begonnen wordt met morfine en palliatieve zorgen en dat het geen lange lijdensweg wordt. M'n opa langs moeders kant, en mijn ma is enig kind. En ondertussen zit ik nog steeds hier in Leuven dus...

When it rains... it pours